اندر     تب    هیاهو  بی  عشق می   سرایند                                           شعر  بلند  دل را  آنان  به چیره   دستی

شیخ من ار خمی خورد    هرگز    د می نیاورد                                              بگذار می  نخورده   آرند   لاف       مستی

بنگر     چه   زود  باور   در   ساحل    آرمیدند                                               بر گو کرانه اش  نیست  دریای می پرستی

حافظ    نگفت    آیا  تلبیس  و    حیله   دد    را                                         مسلم نکرده  هرگز  از  چیست  دیده  بستی

از   باده   جهالت    پیمانه    نوش    تا      چند                                              از  خوشتن  بر آی  و  پا نه  به فرق هستی